Dagje Lhasa

Het is vandaag 1 mei. Een 'feestdag' hier dus, hoewel winkels en banken gewoon open zijn. Dat laatste kwam goed uit, want we moesten geld pinnen.
Na het eerste Europese ontbijt sinds ruim 1,5 week met o.a. muesli en koffie die ze maar bleven aanvullen gingen we op pad.
Beleefden nog een grappig incident; we gingen naar een geldautomaat van een bank die op onze lijst stond waar onze kaarten worden geaccepteerd. Maar er wilde maar niets uitkomen. Volgens het apparaat hadden we onze daglimiet overschreden. Bij een balie gevraagd, maar niemand sprak meer dan 3 woorden Engels. Er was wel 4 man met ons bezig. Uiteindelijk liep een vrouw met een grote sleutelbos naar de betreffende machine en maakte hem open. Ze dacht dat onze pas er niet meer uit wilde komen; ( De jongen bedankt die ons echt graag had willen helpen en weggegaan. Gelukkig lukte het even later bij een andere bank wel.
Gisteren wilde een Chinese vrouw bij de Yokhang perse met me op de foto. Nou oké, als je daar nou iemand blij mee maakt........Vanmiddag toen we om het Potala wandelden en even op een bankje uitpuften, stopten 2 monniken bij ons. Een kwam er tussen ons in zitten en vroeg zijn vriend een foto te maken. Die we daarop ons fototoestel in de hand drukten met hetzelfde verzoek! We zijn inmiddels wel gewend als mensen 'hello' naar ons roepen of 'how do you do' en dan in luid gelach uitbarsten. En al die mensen die vriendelijk lachend zwaaien; we zwaaien vrolijk terug. Dat zullen we missen als we weer terugzijn:-)
Nog even overwogen om zo'n schortje of jackje te kopen waar de vrouwen hier veel in lopen. Maar toen ik in de spiegel iets voorhield, zag ik dat het als een 'tang op een varken' slaat. Heb het maar gelaten bij een leuke foto...
Een jongen zeker niet onverdienstelijk horen zingen op een bijeenkomst die leek op de uitslag van de verkiezing ' Medewerker van het Jaar'. De basis was een melodie van een of ander nummer dat ik kende. Hij had er een eigen versie van gemaakt met het refrein Om mani padme hum dat we zo konden meezingen!
De agent van het lokale reisbureau gisteren zei nog iets opmerkelijks. Wij zouden een permit kunnen krijgen voor Mount Kailash, maar onze chauffeur en gids niet! Hij sprak voor ons van een 'empty permit'. Wij vroegen ons later toch af of het met een Chinese gids en chauffeur wel gelukt zou zijn?! Nou ja, so it goes. Dit komt overigens uit 'Slaughterhouse five' van Kurt Vonnegut dat ik aan het lezen ben (eindelijk tijd voor Marianne!).