Highway to Hell?

Na een nacht met regen, waren we vol verwachting over de toestand van de weg naar Bayi. We vertrokken vroeg, want het kon een lange rit worden. Bij aankomst bij het checkpoint moesten wij wachten tot de weg vrij was. Na twee uur wachten mochten we de weg op. Het leek veel op start van een rally. Iedereen probeerde als eerste weg te komen. Hierna gingen wij de enkelbaans weg op. Wij dachten dat de weg vrij zou zijn van tegenliggers, maar dat was een illusie! De chauffeur moest toch enkele keren een staaltje stuurmanskunst tonen. Ook weer de nodige discussies meegemaakt.
De weg was door de regen veranderd in een modderbad. Op zich duurde de rit korter dan de heenreis, maar het voelde spannender. Je wist wat er allemaal nog moest komen...
Al met al is het goed afgelopen! We waren wel weer blij met het asfalt onder de wielen. Het verdere verloop van de rit was prachtig. Het zicht was vaak indrukwekkend! We hadden uitzicht op de toppen. Moe maar voldaan en gelukkig hebben we ons op onze hotelkamer teruggetrokken.

Ik wist dat van tevoren wel, maar Rob en ik reageren vaak heel anders op een gebeurtenis. Ik had al niet geweldig geslapen, had hoofdpijn en toen we na 2 uur wachten alsnog 'vast' kwamen te zitten moest ik eerlijk gezegd huilen. Ik vond het zoooo eng dat er nog een BUS langs moest terwijl er ruimte was voor 1,5 auto! Even zo onopvallend mogelijk gehuild, want dat vond ik ook een beetje een gebrek aan vertrouwen in de chauffeur... Terwijl die meeneuriede met de muziek die opstond, en Rob en de gids geïnteresseerd toekeken wie achteruit zou rijden :( Tja, zoveel mensen, zoveel verschillende ervaringen. Men is hier en daar hard aan het werk om die weg te verbeteren, maar mij zie je daar niet meer.
De pas die daarna kwam was best hoog (4515 m) maar de weg was goed en de uitzichten schitterend.